देवयानी विकास आणि किल्ली.
पात्र परिचय
विकास नायक
देवयानी नायिका
सुप्रिया देवयानीची मैत्रीण
लक्ष्मी सुप्रियाची रूम पार्टनर.
राजू सुप्रियाचा मित्र
शीतोळे पोलिस इंस्पेक्टर
भय्या विकासचा मोठा भाऊ.
अश्विनी विकासची वाहिनी, भैय्याची बायको
भगवानराव विकासचे बाबा
यमुना बाई विकासची आई
गोविंद राव देवयानीचे बाबा
कावेरी बाई देवयानीची आई.
मावशी आणि काका देवयानीची मावशी आणि तिचे मिस्टर
मनीषा विकासची बहिण
अंकुश मनीषाचा नवरा.
सुरेश देवयानीचा भाऊ.
विश्राम देवयानीचा चुलत भाऊ.
विनोद विकास चा चुलत भाऊ
प्रिया विकासची चुलत बहीण.
सेजल देवयानीची अमेरिकेतली रूम मेट.
पूर्णिमा देवयानीची अमेरिकेतली रूम मेट.
राजेश विकासचा मित्र.
भाग ३२
भाग ३१ वरून पुढे वाचा ......
“भारतात असतीस ना तर वाट्टेल ते करून तुला घेऊन गेलो असतो. मी तिथे नाहीये पण कायम तुझ्यासाठीच आहे. आणि हे बघ, अमेरिकेत अतिशय वेगाने आजार पसरतोय. तू घराच्या बाहेर जरूर असेल तरच बाहेर पड. घरातच रहा, सुरक्षित रहा. मी आजच राजेशशी बोलतो आणि त्याला पण सांगतो की जास्त बाहेर फिरू नका. अजून व्हॅक्सिन आलेली नाहीये. काळजी घ्या सगळे. ठीक आहे? मी उद्या पुन्हा फोन करीन.” विकास.
“काळजी घेतेच आहे रे मी.” – देवयानी
“एकदा हसऱ्या चेहऱ्याने गुड नाइट म्हण.” – विकास.
देवयानी हसली, “गुड नाइट.”
“गुड नाइट.”
मधेच केंव्हातरी विकासला न्यूज पहात असतांना वंदे भारत योजनेची माहिती मिळाली. त्याने लगेच त्याच्यावर रिसर्च केला. आणि बरीच माहिती गोळा झाली. त्या योजनेनुसार देवयानीचा भारतात येण्याचा मार्ग सुकर होऊ शकतो यांची त्याला कल्पना आली. रात्रीचे दहा वाजले होते. देवयानी नक्कीच उठली असेल असा विचार करून त्यांनी देवयानीला फोन लावला.
देवयानी सकाळच्या गडबडीत होती. वर्क फ्रॉम होम असलं तरी वेळेवर लॅपटॉप समोर बसणं आवश्यक होतं. त्या आधी सगळं आटोपून तयार होणं आवश्यक होतं.
पण तरीही तिने विकासचा कॉल घेतला.
“विकास, सकाळची वेळ आहे, मी घाईत आहे. Make it short.”
“हो, महत्वाचं आहे, म्हणून फोन केला.” – विकास.
“महत्वाचं आहे ? काय ?” – देवयानी.
“भारत सरकार ची वंदे भारत योजना आहे. एयर इंडियाने evacuation फ्लाइट चालू केल्या आहेत. जरा कामातून वेळ काढून, याच्या बद्दल माहिती मिळव. कदाचित नशिबाने तुझा नंबर लागून जाईल. बऱ्याच formalities कराव्या लागतील पण केल्यास, तर काही पदरात पडण्याआही शक्यता आहे. चल ठेवतो मी रात्री बोलू.” – विकास.
रात्री देवयानीनी फोन केला तेंव्हा विकास ऑफिस ला जायच्या गडबडीत होता.
“देवयानी आज आमच्या कंपनीचे उपाध्यक्ष येत आहेत. त्यांची विजिट आहे त्यामुळे मला बोलायला मुळीच वेळ नाहीये. त्यामुळे आपण मी मोकळा झाल्यावर बोलायचं का?- विकास.
व्हिजिट? काल काही बोलला नाहीस? अचानक ठरली का?” – देवयानी.
“हो, मला पण माहीत नव्हतं. त्यांना बंगलोर ला जायचं होतं पण आता ते आधी पुण्याला येणार आहेत. आणि इथूनच पुढे बंगलोर ला जाणार आहेत. आत्ता सकाळी, सकाळीच बॉस चा फोन आला. ताबडतोब ये म्हणून.” – विकास म्हणाला.
“ओके.” – देवयानी.
विकासला दिवसभर वेळच झाला नाही. देवयानीशी बोलता आलं नाही म्हणून विकास सॉलिड वैतागला होता. रात्री दहा वाजता घरी आल्या आल्या कपडे सुद्धा न बदलता त्यानी फोन केला.
“हॅलो, बोल आता.” पण विकासचा थकलेला, मरगळलेला चेहरा देवयानीनी पाहीला आणि म्हणाली –
“अरे, असा काय दिसतो आहेस? काही होतेय का तुला ? बरं वाटत नाहीये का?”
“अग काही नाही, थकलो आहे आणि दिवस भर कामाचा इतका गोंधळ चालू होता, की काही विचारू नकोस. आमचे V.P. बॉस ला जबरदस्त डोस देऊन गेले. मग काय, तोच डोस बॉस ने आम्हाला पाजला. जेवायला, खायला सुद्धा फुरसत मिळाली नाही म्हणून मग पोटात काही नाहीये. एवढंच. ते जाऊ दे. मी आत्ता घेऊनच आलो आहे बरोबर. जेवीन आता निवांतपणे.” – विकास.
“तू, सांग काय झालं दिवसभरात? बघितले का डिटेल्स वंदे भारत चे? काय क्रायटेरिया आहे? वेळ मिळाला का बघायला? – विकास.
“नाहीरे, इतकं काम होतं काल की डीटेल मध्ये बघायला जमलंच नाही. पण जेवढं बघितलं, त्यावरून आशा पल्लवित झाली आहे. परवा शनिवारी, पूर्ण वेळ हेच काम करते.” – देवयानी.
“म्हणजे शनिवारी रात्री आपण डीटेल मध्ये बोलू शकू? सगळं आटोपलं की तू फोन कर.” – विकास.
“हो, परवा म्हणजे शनिवारी मी सगळी माहिती गोळा करते आणि मग कसं आणि काय करायचं ते ठरवू.” – देवयानी.
“चालेल. आता मला सुद्धा बरं वाटतंय. नुसतं तू परतणार म्हंटल्यांवर एकदम हुरूप आला. आता कधी एकदा तुला पाहतो असं झालय.” – विकास.
“माझी अवस्था सुद्धा काही वेगळी नाहीये.” देवयानी म्हणाली. “चल. खूपच थकला आहेस तू, आणि मला पण उशीर होतो आहे, तो लॅपटॉप वाट पाहतो आहे. ठेवते आता. बाय.”
विकास खुश होता. चला, आता देवयानी सगळी माहिती काढेल आणि लगेच कामाला लागेल. म्हणजे लवकरच तिची आणि आपली भेट होणार. नुसत्या या कल्पनेनेच त्याचा उत्साह वाढला. चेहऱ्यावर टवटवी आली.
रविवारी, सकाळ पासूनच तो देवयानीच्या फोन ची वाट बघत होता. रविवार असून तो लवकर उठला होता. आणि आंघोळ वगैरे आटोपून, चहा पीत टेबल वर बसला होता. नाश्ता ऑर्डर केलाच होता, यायची वाट होती. पण हा देवयानीचा कॉल घ्यायला सज्ज होऊन बसला होता. साडे नऊ वाजले होते आणि आता त्यांची उत्सुकता ताणल्या जात होती. नाश्ता ही येऊन, खाऊन पण झाला, देवयानीचा फोन काही आला नाही. सगळं आटोपल्यावर देवयानी फोन करणार होती म्हणून त्यांनी फोन केला नाही. शेवटी दहा वाजता विकास ने फोन केलाच. देवयानीनी फोन उचलला पण म्हणाली की थोडा थांब. थोड्या वेळाने करते आणि फोन ठेवला.
साडे अकरा वाजता देवयानीचा फोन आला. चेहरा हसरा दिसत होता. विकासचा जीव भांड्यात पडला. देवयानीनी फोन कापल्यावर नाही, नाही ते विचार त्यांच्या डोक्यात आले होते त्याला पूर्ण विराम मिळाला. देवयानी बोलत होती.
“तू म्हणालास त्या प्रमाणे मी बराच रिसर्च केला. सगळी माहिती मिळवली. मी एलिजीबल आहे हे कळलं. मग प्रोसीजर काय आहे ते बघितलं. बरंच कन्फ्युजन होतं, पण मग काही जणांनी त्यांना आलेल्या अनुभवांचे विडियो टाकले आहेत, ते सर्व बघितले आणि मग सर्व क्लियर झालं.”
“मग आता?” – विकास.
“मग एक फॉर्म आहे एयर सुविधा म्हणून तो भरायचा, मघाशी तुझा फोन आला तेंव्हा तेच करत होते मी.” – देवयानी.
“अच्छा, मग?” – विकास.
“आता ते मला मेल पाठवतील मग त्या तारखेला इंटरव्ह्यु होईल.” – देवयानी.
“अरे बापरे एवढी मोठी प्रक्रिया आहे?” – विकास.
“त्या इंटरव्ह्यु मध्ये ते माझी प्राथमिकता ठरवतील. मग टिकिट बूकिंग.” – देवयानी.
“चलो, निदान सुरवात तर झाली. एक बरं झालं की तू त्यांच्या मापदांडात बसते आहेस हे कळलं.” – विकास.
“हो, रे. त्यामुळे मी आज खुश आहे. दिवस भराच्या कष्टाला फळ आलं.”- देवयानी
“आता इंटरव्ह्यु केंव्हा होणार?” विकास आता अधीर झाला होता.
“ते त्यांची मेल आल्यावरच कळेल.” – देवयानी.
“मी काय म्हणतो, इंटरव्ह्यु ला जायच्या अगोदर तू, RTPCR करून घे.” -विकास.
“अरे, RTPCR ची आवश्यकता ही ट्रॅवल डेट च्या ९६ तास आधी करायची आहे. आत्ता नाही.” – देवयानी.
“कबिल आहे, तू म्हणतेस ते बरोबर आहे. पण कसं आहे न, हा आहे सरकारी मामला. आणि वरती कोविड चालू आहे. नियम केंव्हा बदलतील हे सांगता येत नाही. तू इंटरव्ह्यु ला गेल्यावर जर ते म्हणाले की टेस्ट करून या, मग काय करशील? पुढची डेट मिळेल. कशाला रिस्क घेतेस ? करून घे टेस्ट.” – विकास.
“हूं, तू म्हणतोस त्यात तथ्य आहे. सरकारी मामला आहे. करून घेईन मी टेस्ट. उद्या रविवार आहे. बघते उद्या होते का, नाही तर परवा करेन.” – देवयानी.
देवयानीनी सोमवारी टेस्ट करून घेतली. दुसऱ्या दिवशी रिजल्ट पण आला. नेगेटिव होता. रात्री तिने फोनवर विकासला सांगितलं.
“रीपोर्ट नेगेटिव आला आहे.”
“चला एक काळजी मिटली. मेल आली का तुला?” – विकास.
“हो आत्ताच थोड्या वेळापूर्वी आली. पुढच्या आठवड्यात बोलावलं आहे.’ – देवयानी.
“ठीकच आहे. योग्य दिशेने चाललं आहे गाडं. छान. लवकर सारं निपटलं तर चांगलं होईल. आता तू कधी येते आहेस? एक एक दिवस मोजणं चालू झालं आहे.” – विकास.
“हो रे केंव्हा एकदा भारतात पोचते असं झालय बघ.” – देवयानी.
“एकदा तुझ्या बॉस शी बोल. त्याला कल्पना दे. अंधारात ठेवू नकोस. तसा चांगला माणूस आहे न तो ?” – विकास.
“हो, हो. त्या फ्रंट वर चिंता नाहीये.” – देवयानी.
पुढच्या आठवड्यात बुधवारी इंटरव्ह्यु पार पडला. देवयानीनी रात्री फोन लावला. पण विकासनी उचलला नाही. देवयानीनी पुन्हा थोड्या वेळाने फोन केला. तो विकास नि उचलला.
“का रे उचलायला उशीर केलास ?” – देवयानी.
“अग आज विजिट डे आहे. त्यामुळे मी लवकरच घरा बाहेर पडलो आहे. मी सिग्नल वर आहे, पांच मिनिटांनी मीच तुला कॉल करतो.” – विकास.
सिग्नल ओलांडून विकास एका झाडाखाली थांबला आणि देवयांनीला कॉल केला.
देवयानी म्हणाली की
“तू घरी केंव्हा जाणार आहेस? आत्ता तू रस्त्यात आहेस. तू घरी गेल्यावर आपण बोलूया का?” – देवयानी.
“घरी जायला रात्र होईल. – विकास.
“ठीक आहे न, तू आठ वाजता कॉल कर. मी उठलेली असेन त्या वेळेला.” – देवयानी.
“अग काय घडलं ते शॉर्ट मध्ये सांग ना.” -विकास.
“नको. खूप बोलायचं आहे. तू रात्रीच फोन कर. ठीक आहे?” – देवयानी.
“ओके. बाय.” – विकास.
क्रमश:.........
दिलीप भिडे पुणे
मो :9284623729
dilipbhide@yahoo.com
धन्यवाद.
