Kimiyagaar book and story is written by गिरीश in Marathi . This story is getting good reader response on Matrubharti app and web since it is published free to read for all readers online. Kimiyagaar is also popular in क्लासिक कथा in Marathi and it is receiving from online readers very fast. Signup now to get access to this story.
किमयागार - कादंबरी
गिरीश
द्वारा
मराठी क्लासिक कथा
त्या मुलाचे नांव सॅंटीआगो. तो मेंढपाळ होता. संध्याकाळ झाली होती. तो मेंढ्याना घेऊन प्रवास करत एका उजाड चर्चजवळ पोहोचला होता. त्या चर्चचे छप्पर उडाले होते. तेथे खुप उंबराची झाडे होती. त्याने ती रात्र तिथे काढायचे ठरवले. त्याने सर्व मेंढ्या दरवाजातून आत आल्याची खात्री केली व आजुबाजुने लाकडे लावली जेणेकरून कळपातील कोणी इकडे तिकडे जाऊ नये. त्या भागात लांडगे जरी नसले तरी एखादी मेंढी चुकली असती तर त्याचा दुसरा दिवस शोधण्यात गेला असता.
त्याने आपल्या अंगावरील जाकीट खाली पसरले, व तो वाचत असलेले पुस्तक उशीसारखे घेतले. त्याच्या मनात आले आता थोडे जाड पुस्तक आणले पाहिजे म्हणजे उशी म्हणूनपण चांगला उपयोग होईल आणि वेळही ही जास्त जाईल.
त्याला जाग आली तेव्हा तसा अंधारचं होता. पडक्या छपरातूंन तारे दिसत होते. आपण थोडा वेळ आणखीन झोपलो असतो तर, असा विचार त्याच्या मनात येउन गेला. मागच्या आठवड्यात पडलेले स्वप्नचं त्या रात्री ही पडले होते पण याही वेळी ते पूर्ण होण्याआधीच त्याला जाग आली होती.
Alchemist या इंग्रजी पुस्तकाचे हे भावांतर आहे.किमयागार - सुरुवातत्या मुलाचे नांव सॅंटीआगो. तो मेंढपाळ होता. संध्याकाळ झाली होती. तो मेंढ्याना घेऊन प्रवास करत एका उजाड चर्चजवळ पोहोचला होता. त्या चर्चचे छप्पर उडाले होते. तेथे खुप उंबराची झाडे होती. त्याने ...अजून वाचारात्र तिथे काढायचे ठरवले. त्याने सर्व मेंढ्या दरवाजातून आत आल्याची खात्री केली व आजुबाजुने लाकडे लावली जेणेकरून कळपातील कोणी इकडे तिकडे जाऊ नये. त्या भागात लांडगे जरी नसले तरी एखादी मेंढी चुकली असती तर त्याचा दुसरा दिवस शोधण्यात गेला असता. त्याने आपल्या अंगावरील जाकीट खाली पसरले, व तो वाचत असलेले पुस्तक उशीसारखे घेतले. त्याच्या मनात आले आता थोडे जाड पुस्तक
आणि आता चारचं दिवसात तो त्या गांवात पोहोचणार होता. त्याच्यात एक वेगळाच उत्साह आला होता. पण त्याचवेळी त्याला असे वाटत होते की ती मुलगी आपल्याला केव्हाच विसरली असेल. असे कितीतरी मेंढपाळ रोज जात येत असतात. तो मेढ्यांना म्हणाला , ...अजून वाचाअसेल तर विसरू दे, मला इतरही मुली माहित आहेत. पण त्याचे मन मात्र त्याला सांगत होते की नाही असे होणार नाही. मेंढपाळ, खलाशी व फिरते विक्रेते याना नेहमीच कोणीतरी असे भेटतं असते जे त्याना प्रवासातील आनंद विसरायला लावते.दिवस उजाडायला लागला होता, त्याने मेंढ्याना उगवतीच्या दिशेने वळवले. त्याच्या मनात आले मेंढ्या कोणताच निर्णय घेउ शकत नाहीत आणि म्हणूनच त्या माझ्यावर अवलंबून
क्षितिजावर सोनेरी प्रकाश पसरला आणि सूर्योदय झाला. मुलाला वडिलांचे बोलणे आठवले व तो आनंदीत झाला. तो आतापर्यंत खूप शहरांतून फिरला होता आणि अनेक मुलींना भेटला होता पण आता तो ज्या मुलीला भेटणार होता तशी कोणी त्याला भेटली नव्हती. त्याच्याकडे ...अजून वाचाहोत्या, एक जाकीट व एक बदलता येण्यासारखे पुस्तक होते आणि सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे त्याला मनासारखे फिरायला मिळणार होते. आणि अंदालुशिया च्या मैदानात फिरण्याचा कंटाळा आला तर मेंढ्या विकून तो समुद्रावर जाऊ शकत होता. आणि समुद्रावर फिरायचा कंटाळा येईपर्यंत तो अनेक शहरांमध्ये फिरलेला असेल, अनेक मुलींना भेटला असेल, त्याच्या आयुष्यात अनेक आनंदाचे क्षण येऊन गेलेले असतील. तो नेहमी नवीन रस्ते शोधत
म्हातारी जरा वेळ शांत बसली मग परत त्याचा हात हातात घेऊन गंभीरपणे पाहू लागली. " मी तुझ्या कडून फी घेणार नाही पण तुला मिळणाऱ्या खजिन्यातील दहावा हिस्सा तू मला दे". त्याला मनातून हसू आले , चला या खजिन्याच्या स्वप्नामुळे ...अजून वाचापैसे आत्ता तरी वाचले. 'ठिक आहे, स्वप्नाचा अर्थ सांग' तो म्हणाला. ' तू आधी शपथ घे की आता मी तुला जे काही सांगणार आहे त्याचा मोबदला म्हणून तू खजिन्याचा दहावा हिस्सा देशील. त्याने शपथ घेतली. तीने परत प्रभू येशू कडे पाहून शपथ घेण्यास सांगितले. मी याचा अर्थ सांगू शकते पण ते खूप कठीण काम आहे म्हणून मला वाटते की तुला
तो म्हातारा पाठ सोडत नव्हता. तो म्हणाला तो खुप थकलाय आणि तहान लागलीय आणि म्हणाला मला थोडी वाईन देशील का?. त्याने म्हाताऱ्याला बाटलीचं दिली म्हणजे तो एकदाचा जाईल. पण त्या म्हाताऱ्याला बोलायचेच होते .त्याने विचारले तू कोणते पुस्तक वाचतोयस?. ...अजून वाचात्याला एवढा राग आला होता की वाटले बाकाच्या दुसऱ्या बाजूला जाऊन बसावे पण ते उद्धटपणाचे वाटले असते, त्याच्या वडिलांनी त्याला मोठ्या माणसांचा आदर करण्यास शिकवले होते. मग मुलाने पुस्तक त्याच्या हातात दिले. पुस्तक देण्याची दोन कारणे होती, एक म्हणजे त्याला स्वत:लाच त्या पुस्तकाचे नाव उच्चारता येईल की नाही याची खात्री नव्हती, दुसरे म्हणजे त्या म्हाताऱ्याला वाचता येत नसेल तर तो