वर्णन

दिल्ली दिलंवालो की दिल्ली. कधी कधी ही फ्रेज ऐकली की काहीतरी कमी असल्यासारख वाटत. जरी दिल्लीमध्ये दिलदार लोक लाखोच्या संख्येने राहत असले तरीही हे तेच शहर आहे ज्याने ऐतिहासिक काळापासून फक्त आणि फक्त विनाश बघितला आहे. क्षणात राजगाद्या नाहीशा होताना तर कधी बसताना बघितल्या आहेत . एकेकाळी देशावर वर्चस्व असलेल्या राज्याना देशातून हाकलून लावताना पाहिले आहे. काळ बदलला पण दिल्ली शहराच स्वरूप काही बदलताना दिसत नाही. देशाची राजधानी असल्याने हे शहर कायम चर्चेत असतच पण इतर गोष्टी ह्यांना खास बनवितात. मग आप सरकारचे केंद्र सरकारसोबत असलेले भांडण असो की जे.एन.यु. मधील विद्यार्थ्यांचा आक्रोश. शेतकऱ्यांना खलिस्तानी संबोधताना त्यांनी महिनो न महिने दिलेला धरणा असो की संपूर्ण देशाला हादरवून टाकणारी निर्भया. ह्या सर्व घटना बघितल्या तर खरच दिल्ली दिलवालो की आहे का असा प्रश्न पडतो. कायम कुठल्या ना कुठल्या कारणाने हे शहर चर्चेत असतच. त्यात आणखी भर घातली तिच्या कहाणीने. कोण ती? स्वरा आजही सवयीप्रमाणे अगदी पहाटे पहाटे उठली होती. घरचे अजूनही शांत झोपले होते. सवयीप्रमाणे रोज बाहेर फिरायला जाण तिला नेहमीच आवडत असे. हीच वेळ होती जी ती स्वतासाठी काढत असे. ते क्षण फक्त तिचे होते. घरच्या, मनाच्या कटकटीपेक्षा दूर शांत ती काही क्षण मनमुराद जगत होती. त्यामुळे आजसुद्धा ती बाहेर जाऊ लागली. तस तिला एकट बाहेर निघायला आवडत नसे पण आज कुणीच सोबत नसल्याने ती एकटीच बाहेर निघाली होती. दिल्ली म्हणजे सर्वात प्रदूषित शहर म्हणून सकाळी सकाळी बाहेर निघणाऱ्यांची गर्दी काही कमी होत नाही.अगदी मैदाने तुडुंब लोकांनी भरलेली असतात. तीही रोज सकाळी सकाळी बाहेर निघायची आणि एकदा मन शांत झाल की मग घरातलं सर्व काही आवरायची. आजही ती बाहेर निघाली. नेहमीप्रमाणे कानात एअरफोन टाकत तिने प्रवास सुरु केला. तिने कानात एअरफोन टाकले आणि ती त्या शब्दात हरवली.